Дар тӯли муддати тӯлонӣ дар ҷомеаи мо, Маркази Эмерге бар зидди сӯиистифода дар дохили кишвар барои эҷод, пойдор ва ҷашн кардани зиндагии аз сӯиистифода мавҷудбуда вуҷуд дошт.

Аз соли 1975 инҷониб мо хадамоти паноҳгоҳ ва интервенсия пешниҳод менамоем, кӯшиш мекунем ба онҳое гӯш диҳем ва кӯмак расонем, ки онҳоеро, ки ҳаёташон бо зӯроварӣ ва сӯиистифода вайрон ва вайрон карда мешуд.

Аммо дар аснои роҳ, мо дарк кардем, ки то он даме, ки мо сабабҳои асосии зӯровариро дар ҷомеаи худ оғоз накунем, мо танҳо ба мушкилот бандид мегузорем. Дар ҳоле ки доштани хидматҳои дастгирӣ барои шахсони алоҳида ва оилаҳое, ки таҷовузро аз сар мегузаронанд, хеле муҳим аст, мо медонем, ки вокуниш ба сӯиистифода онро дар оянда манъ намекунад.

Ҷамоаҳои мо аз хушунат сер шудаанд, ин як вокуниши муқаррарӣ гаштааст, ки дар тахмин, эътиқод ва арзише асос ёфтааст, ки қудрат ва мақомро бо қобилияти ҳукмфармоӣ ва назорат муайян мекунанд.

Ин ба таври мустақим бо роҳҳои муайян кардани қудрат дар муносибатҳо алоқаманд аст. 

Аксар вақт рафторҳое, ки шахсони алоҳида бо қудрат, бартарият ва назорат истифода мебаранд, аз ҷониби ҷомеаи мо нохост дастгирӣ карда мешаванд ва барои ба даст овардани тағироти системавӣ ва дарвоқеъ ба мафҳуми «қатъ кардани сӯиистифода дар оила» ҳар яки мо лозим аст, ки тарзҳои истифодаи қудрат ва имтиёз дар зиндагии худамон.

Ҳар яки мо ҷамоаҳои ибтидоӣ дорем, ки дар онҳо фаъолият дорем ва эътиқод ва арзишҳоеро, ки мо ҳамчун аслӣ нигоҳ медорем ва дар натиҷа рафтори худро тасдиқ мекунанд, дорем.

Мо инчунин дар бораи мутобиқат ба нақшҳои асосии гендерӣ, ки қоидаҳои возеҳро дар бораи дидан ва муносибат кардани шахсоне, ки аз сабаби шахсияти ҷинсӣ, нажод, тамоюли ҷинсӣ ё ягон нишони дигар нишон медиҳанд, чопи кабудро меомӯзонанд.

Ҳамчун шахсон мо бошуурона ва ё бешуурона қабул мекунем, ки бартарият ва таҷовуз ифодаи табиии қудрат ва имтиёз мебошанд. Бояд қайд кард, ки аксари рафторҳое, ки шахсони алоҳида истифода мебаранд, «ғайриқонунӣ» нестанд ё ба мафҳуми ҳуқуқии сӯиистифода / зӯроварӣ мувофиқат намекунанд, балки бо мақсади ба даст овардани қудрат ва имтиёз назорат ё таҳқир мекунанд.

Ин инчунин метавонад хомӯширо дар назди рафтори дигарон дар бар гирад ва ин як намуди тасдиқ ва тақвият мебошад.

Вақти он расидааст, ки ҷомеаи мо ҷамъ ояд ва барои хотима додан ба зӯроварӣ ва зӯроварии ҳама намудҳо амал кунад.

Зӯроварӣ вақте хотима хоҳад ёфт, ки мо мехоҳем онро хотима диҳем, ҳамчун ҷомеа. Вақте зӯроварӣ хотима меёбад, вақте ки мо бо ҳамдигар дар бораи таҷрибаи худ гап мезанем, вақте ки мо якдигарро дар бораи ниёзҳои худ гӯш мекунем. Дар Тюсон, зӯроварӣ вақте хотима меёбад, ки мо ба обанбори дард пайваст мешавем, ки ҳамаи мо дар натиҷаи зӯроварии ҷомеаи худ дорем. Мо инро метавонем вақте ки омодагӣ мебинем.

Даъвате ҳаст, ки барои мубориза бо хушунат, хотима додан ба он ва эҷоди як ҷомеа, ки дар он муҳаббат, эҳтиром ва бехатарӣ ҳуқуқҳои муҳим ва дахлнопазир барои ҳама сокинони ин шаҳр мебошанд, баромаданд.

Савол ҳатто зарур нест, ки мо бояд чӣ кор кунем, аммо баръакс, мо омодаем коре кунем?