Οκτώβριος 2019 – Υποστήριξη Επιζώντων που Μένουν
Όταν ανησυχούμε για κάποιον που αγαπάμε, αντιδρούμε. Στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο που βιώνει κακοποίηση, αυτές οι αντιδράσεις περιλαμβάνουν μερικές φορές πανικό («πρέπει να βγεις έξω τώρα!»), σκληρή αγάπη («έφτιαξες το κρεβάτι σου, τώρα πρέπει να ξαπλώσεις σε αυτό»), θυμό («Εγώ Θα δώσω στον σύντροφό σου ένα κομμάτι από το μυαλό μου!») και ενοχές («σκέψου τα παιδιά σου!»). Όταν αντιδρούμε με αυτόν τον τρόπο με κάποιον που βιώνει κακοποίηση, μπορούμε να ενεργοποιήσουμε συναισθήματα ντροπής και φόβου και, ηθελημένα ή ακούσια, να αποξενώσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο από το να μας εμπιστευτεί την εμπειρία που ζει.
Πολλοί επιζώντες ενδοοικογενειακής κακοποίησης αγαπούν τους συνεργάτες τους. Ως κοινότητα, έχουμε αφιερώσει δεκαετίες βοηθώντας τους επιζώντες να βγουν από τις καταχρηστικές σχέσεις τους—και έχουμε αφιερώσει πολύ λίγο χρόνο βοηθώντας τους επιζώντες να παραμείνουν ασφαλείς στις σχέσεις τους. Λόγω αυτής της δυναμικής, δημιουργήσαμε ένα ταμπού για τους επιζώντες που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τους συντρόφους ή τις οικογένειές τους—και δημιουργήσαμε ντροπή που θέλουν να μείνουν.
Αντί να ζητάμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε καλύτερα ένα αγαπημένο πρόσωπο να είναι όσο το δυνατόν ασφαλέστερο, ακόμη και όταν επιλέγει να παραμείνει στη σχέση. Ας ανοίξουμε τη συζήτηση με το αγαπημένο μας πρόσωπο για να συμπεριλάβουμε πολλές επιλογές, οδηγούμενοι από τον επιζώντα που βιώνει την κακοποίηση.