Verkrachtingscultuur en huiselijk geweld

               Williams' actuele en kwetsbare uiteenzetting over haar eigen familiegeschiedenis herinnert ons eraan dat gender en raciale ondergeschiktheid altijd hand in hand zijn gegaan. Als we een van beide willen confronteren, moeten we beide confronteren. Een onderdeel daarvan is erkennen dat er heel veel zijn genormaliseerde objecten en praktijken die ons dagelijks leven vandaag in Amerika vervuilen en die de verkrachtingscultuur blijven ondersteunen. Dit gaat niet over standbeelden, herinnert Williams ons, maar over hoe we ons collectief willen verhouden tot de historische praktijken van overheersing die seksueel geweld rechtvaardigen en normaliseren.

               Neem bijvoorbeeld de romantische komedie, waarin de afgewezen jongen tot het uiterste gaat om de genegenheid te winnen van het meisje dat niet in hem geïnteresseerd is en uiteindelijk haar weerstand overwint met een groots romantisch gebaar. Of de manieren waarop jongens worden opgetild voor het hebben van seks, koste wat het kost. Inderdaad, de eigenschappen die we elke dag vaak bij jonge jongens inbrengen, die verband houden met al lang bestaande ideeën over 'echte mannen', vormen de onvermijdelijke basis voor de verkrachtingscultuur.

               De impliciete, vaak niet-onderzochte reeks waarden in de culturele code om 'man te worden' maken deel uit van een omgeving waarin mannen worden getraind om zich los te koppelen van gevoelens en deze te devalueren, om geweld en winnen te verheerlijken, en om op wrede wijze elkaars bekwaamheid te bewaken om deze normen na te bootsen. Door mijn eigen gevoeligheid voor de ervaring van anderen (en die van mezelf) te vervangen door het mandaat om te winnen en de mijne te krijgen, heb ik geleerd een man te worden. Genormaliseerde praktijken van overheersing koppelen het verhaal dat Williams vertelt aan de gewoonten die tegenwoordig aanwezig zijn wanneer een 3-jarig jongetje wordt vernederd door de volwassene van wie hij houdt omdat hij huilt wanneer hij pijn, angst of mededogen voelt: "jongens huilen niet ” (jongens verwerpen gevoelens).

              De beweging om een ​​einde te maken aan de verheerlijking van overheersing groeit echter ook. In Tucson gaan op een bepaalde week in 17 scholen in de omgeving en in het jeugdgevangeniscentrum bijna 60 getrainde, volwassen mannen uit verschillende gemeenschappen zitten om deel te nemen aan groepsgesprekskringen met ongeveer 200 tienerjongens als onderdeel van het werk van Boys to Mannen Tucson. Voor veel van deze jongens is dit de enige plek in hun leven waar het veilig is om op hun hoede te zijn, de waarheid te vertellen over hoe ze zich voelen en om steun te vragen. Maar dit soort initiatieven moet veel meer aandacht krijgen van alle delen van onze gemeenschap als we de verkrachtingscultuur willen vervangen door een cultuur van instemming die veiligheid en rechtvaardigheid voor iedereen bevordert. We hebben uw hulp nodig om dit werk uit te breiden.

            Op 25, 26 en 28 oktober werkt Boys to Men Tucson samen met Emerge, de Universiteit van Arizona en een coalitie van toegewijde gemeenschapsgroepen om een ​​baanbrekend forum te organiseren dat erop gericht is onze gemeenschappen te organiseren om aanzienlijk betere alternatieven te creëren voor tienerjongens en mannelijk- geïdentificeerde jeugd. Dit interactieve evenement zal een diepe duik nemen in de krachten die mannelijkheid en emotioneel welzijn voor de jongeren in Tucson structureren. Dit is een belangrijke ruimte waar uw stem en uw steun ons kunnen helpen een enorm verschil te maken in het type cultuur dat bestaat voor de volgende generatie als het gaat om gender, gelijkheid en rechtvaardigheid. We nodigen je uit om samen met ons deze praktische stap te zetten naar het cultiveren van een gemeenschap waarin veiligheid en rechtvaardigheid de norm zijn in plaats van de uitzondering. Ga naar voor meer informatie over het forum of om u te registreren www.btmtucson.com/masculinityforum2020.

              Dit is slechts één voorbeeld van de grootschalige beweging om het verzet van de liefde tegen gewone culturele systemen van overheersing te cultiveren. Abolitioniste Angela Davis typeerde deze verschuiving het beste toen ze het sereniteitsgebed op zijn kop zette en beweerde: “Ik accepteer niet langer de dingen die ik niet kan veranderen. Ik verander de dingen die ik niet kan accepteren.” Nu we deze maand nadenken over de impact van huiselijk en seksueel geweld in onze gemeenschappen, mogen we allemaal de moed en vastberadenheid hebben om haar voorbeeld te volgen.